Η γλίνα

Μετά το γδάρσιμο του χοιρινού, γινόταν το ξεγλίνιασμα, η αφαίρεση του λίπους.

Το λίπος, ήταν κι αυτό απαραίτητο και πολύ σημαντικό στην οικιακή οικονομία. Ο γδάρτης, με κοφτερό μαχαίρι, αφαιρούσε το λίπος απ΄ τον κορμό του σφαγμένου ζώου. Το λίπος έβγαινε σε λωρίδες που τις έβαζαν σ΄ ένα μεγάλο καζάνι. Στο καζάνι αυτό, πρόσθεταν νερό, έριχναν και τα επιθυμητά μπαχαρικά, έστιβαν λεμόνι και το έβραζαν επί ώρες. Στο τέλος, έμενε στο καζάνι η γλίνα, την μάζευαν και την χρησιμοποιούσαν ολοχρονίς στα φαγητά αντί για λάδι ή βούτυρο.

Συνήθως με γλίνα πασάλειβαν από πάνω τις πίττες και μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Μια τέτοια υπέροχη πίττα με γλίνα, ήταν η ζυμαρόπιττα  (ζ΄μαρόπ΄τα), αλλά και η μακαρονόπ΄τα κι άλλες πολλές. Τη γλίνα την έβαζαν σε πήλινο μικρό κιούπι, ή σε γυάλινα βάζα. Μικρή ποσότητα γλίνας ήταν αρκετή για να νοστημέψει το φαγητό.