Το γουρούνι γενικά, η εκτροφή του

Στα παλιά τα χρόνια, τότε που η ζωή ήταν βασισμένη στη γεωργία και στην κτηνοτροφία - επιστημονικά λέγεται ο πρωτογενής τομέας παραγωγής -, στο κάθε Ρουμελιώτικο σπιτικό, εκτρέφονταν πάντα ένα χοιρινό, ένα γουρούνι. Το έσφαζαν την παραμονή των Χριστουγέννων. Το τάϊζαν με τα πλύματα (*), (πλύματα = πρώτο ξέπλυμα των πιάτων, περιείχαν τα αποφάγια), με πίτουρα, καλαμπόκι, κολοκύθια, διάφορα χορτρικά....

Το γουρούνι είναι ζώο παμφάγο κι ως εκ τούτου, εύκολο στην εκτροφή του. Ότι περίσσευε στην κουζίνα, πήγαινε στον κουρίτο του γουρουνιού. Το είχαν άλλοτε ελεύθερο αλλά κλεισμένο σ΄ ένα χώρο, το κουμάσι, άλλοτε το είχαν δεμένο απ΄ το πόδι, σ΄ ένα δέντρο. Το τάιζαν στον κουρίτο, μιά μεγάλη λαξευμένη πέτρα, ή μιά μεγάλη λαξευμένη ξύλινη λεκάνη, στέρεα πακτωμένη στο έδαφος. Το γουρούνι έχει τεράστια δύναμη, σκάβει συνεχώς κι αναποδογυρίζει τα πάντα. Για να αποφύγουν τις ευρείας εκτάσεως ανασκαφές του γουρουνιού, όταν αυτό ήταν μικρό, του πέρναγαν στη μύτη ένα χοντρό σύρμα, εμποδίζοντάς του έτσι τις μεγάλες ανασκαφικές δραστηριότητες. Το έτρεφαν ολοχρονίς και το έσφαζαν τα Χριστούγεννα. Το γουρούνι που σφάζονταν τα Χριστούγεννα, είχε μεγάλη σημασία στην οικογενειακή - σπιτική οικονομία, αφού μ΄ αυτό εξασφαλίζονταν για πολύ καιρό σημαντική, εκλεκτή και απαραίτητη ποσότητα κρέατος κι όχι μόνο. Δεν πέταγαν τίποτα.

(*) πλύματα = αυτά που προέρχονταν απ΄ το πρώτο ξέπλυμα των πιάτων. Τα πλύματα βασικά ήταν τα αποφάγια.